บทที่ 67 กล่าวคำลา

“ดาว...”

“ขอบใจนะศรัณย์”  เธอยื่นหน้าไปประทับริมฝีปากกับหน้าผากของชายหนุ่ม “ปล่อยดาวไปเถิดนะ”

พันดาวสบตาศรัณย์พลันนึกถึงชายอีกคนที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกันนี้  แต่แววตาที่จ้องมองเธอนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ใช่แล้ว  แววตาของคนที่เธอรัก  เธอไม่ได้หวั่นไหวไปกับใบหน้าพิมพ์เดียวกันนี้ แต่เพราะเจ้าของดวง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ